چکیده
اگرچه کوپلیمریزاسیون وینیل استات با آلفا الفینها معطوف به کوپلیمریزاسیون با اتیلن بوده است ولی بطورکلی سایر آلفاالفینها را نیز می توان بفرم امولسیونی باوینیل استات پلیمر نمود، بعبارت دیگر بشرط اینکه مواداولیه باقیمت مناسبی دردسترس باشد تعدادی ازآلفا الفینها بفرم کوپلیمر اولسیونی با وینیل استات درآمده ودارای مزیت عدم نیاز به اعمال فشار بالای لازم برای تزریق اتیلن هستند، برای مثال اعمال فشاردرپلیمریزاسیون وینل استات با 1- هگزن، 1- اکتن و 1- دکن کاملا اختیاری است. دراین پایان نامه به بررسی پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات با آلفاالفینها پرداخته شد ومقادیر وزنی متفاوتی از نانورس با هدف بهبود خواص مکانیکی فیلم حاصل بکاررفت. نمونه اولیه ازترکیب 40 درصدوزنی ازمنومرها ،5 درصد وزنی ازعوامل پایدارکننده شامل امولسیفایر یونی سدیم لاریل سولفات ویک پایدارکننده غیریونی همانند پلی سوربیتان 20، نوعی سیستم شروع کننده اکسیداسیون واحیا وشرایط خوراک دهی گرسنه انجام گرفت. نتایج حاکی ازآن بود که بیشترین کاهش دمای انتقال شیشه ای مربوط به شرایط خوراک دهی گرسنه، زمان واکنش 5 ساعت وبکمک سیستم اکسیداسیون واحیا اتفاق افتاده است و تحت این شرایط دمای انتقال شیشه ای فیلم حاصل حدود 10 درجه کاهش نشان داده است . برای بهبود خواص فیزیکی ومکانیکی فیلم حاصل نیز مقادیر وزنی متفاوتی از نانو رس به سیستم پلیمریزاسیون افزوده شد، نتایج نشان داد که بهترین خواص مکانیکی برای فیلم حاوی 1درصد وزنی نانورس حاصل می شود.
فصل اول
1-مقدمه
1-1پلیمریزاسیون امولسیونی
امروزه دیسپرسیونهای پلیمری با نام لاتکس بیان میشوند که درزبان لاتین به معنای مایع یا سیال میباشد و به کلمه یونانی لاتکس که با معنای قطره میباشد برمیگردد. کلمۀ لاتکس یک واژه عمومی میباشد که برای تمام انواع دیسپرسیونهای پلیمری اطلاق میشود. محیط دیسپرسیون، فاز همگن و ترم مترادف با فاز پیوسته میباشد. هر مادهای میتواند یک محیط دیسپرسیون باشد به شرطی که برای ماده دیسپرس شده یک ناحلال باشد. آب از گذشتۀ دور در واقع به دلایل ارزانی، ایمنی و مسائل زیست محیطی مهم ترین عامل دیسپرسیون بوده است.
پلیمریزاسیون امولسیونی ویژگیهای متعددی دارد که عمدتاً از فقدان حلالهای آلی و قسمت به قسمت کردن واکنش (یعنی انجام گرفتن واکنش در ذرات جدا از هم) ناشی میشود. آب که فاز پیوستۀ بی اثر و بی ضرری میباشد باعث میشود که گرانروی محصولات نهایی در حد نسبتاً پایینی حفظ شود و انتقال حرارت را نیز تسهیل میکند. پلیمریزاسیون در اصل در ذرات لاتکس که به عنوان ریزراکتورهای متعدد برای پلیمریزاسیون تودهای عمل میکنند، اتفاق میافتد.
امکان تولید پلیمرهایی با وزن مولکولی بالا و سرعت پلیمریزاسیون به مراتب بیشتر از سرعت مشاهده شده در سیستمهای همگن از مشخصههای این فرآیند میباشد، به علاوه، وزن مولکولی پلیمر را با افزودن عامل انتقال زنجیر میتوان کنترل کرد. معمولاً پلیمریزاسیون تا تبدیل بالایی انجام میگیرد و لذا مقدار مونومر باقیمانده حداقل میباشد.
معایب پلیمریزاسیون امولسیونی هم از قسمت به قسمت بودن واکنش ناشی میشود. محلول واکنش معمولاً دارای مقداری افزودنی مثل سورفکتانت و اجزای آغازگر میباشد و حذف این مواد مشکل بوده و میتواند کیفیت محصولات لاتکس نهایی را تحت تأثیر قرار دهد (شکل شماره 1-1)، همچنین در مواردی که خود پلیمر مورد نیاز باشد حذف فاز پیوستۀ آبی ضرورت دارد و هزینههای اضافی را تحمیل میکند.
شکل شماره1-1 . شمای کلی از روندانجام واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی]2[
محصولات پلیمریزاسیون امولسیونی به صورت لاتکس یا به صورت مادۀ خام بعد از حذف فاز پیوسته قابل استفاده میباشند. از جملۀ مشهودترین کاربردهای این محصولات که بخشی از زندگی روزمرۀ ما را تشکیل میدهد میتوان به رنگهای لاتکس، روکشهای کاغذ، روکشهای منسوجات و چسبها اشاره کرد ودراین میان پلیمرهای امولسیونی ویژه که از اهمیت صنعتی بالایی برخوردار هستند در مواردخاصی مانند افزودنیهای سیمان، اصلاح کنندههای رئولوژی و لاتکسهای زیست پزشکی نیز استفاده میشوند.
پلیمریزاسیون امولسیونی یک فرآیند پیچیده میباشد و درکنار اهمیت صنعتیاش، بحث علمی وسیعی در مورد آن صورت گرفته است.
کارهای وسیعی به منظور درک بهتر و توضیح کمّی مکانیسمهایی که طی فرآیند اتفاق میافتد انجام گرفته است، لذا کنترل واکنشهای پلیمریزاسیون امولسیونی از مسائل کلیدی بوده ودر بررسیهای علمی از اهمیت زیادی برخوردار میباشد.]1-2[
برای دانلود پایان نامه اینجا کلیک کنید
لینک بالا اشتباه است
:: بازدید از این مطلب : 125
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1